Carmarthen'in taş sokaklarında yankılanan bir fısıltı, Liz Evans'ın kalbinde bir yangın gibi büyüyordu: Lyric Theatre kapanmak üzereydi. 1993 yılının kasvetli atmosferinde, Galler'in bu şirin köşesinde bir tiyatro sadece dört duvardan ibaret değildi; burası, hayallerin yeşerdiği, kahkahaların yankılandığı ve topluluğun kalbinin attığı yerdi. Liz, Carmarthen'in bağrından kopmuş, tiyatro sahnesinin tozunu yutmuş bir kadın olarak, bu fısıltının gerçek olmasına izin veremezdi.
Lyric Theatre'ın kapanması, sadece bir binanın değil, bir kültürün, bir mirasın ve Carmarthen'in ruhunun sönmesi anlamına geliyordu. Liz Evans, bu sessiz kıyıma karşı durmaya karar verdi. O, tiyatro sahnesinden hayata taşınan bir kahramandı; cesur, kararlı ve kalbinde sönmeyen bir umut taşıyordu. Elini taşın altına koymaktan çekinmeyen Liz, Lyric'i kurtarmak için sıra dışı bir mücadeleye girişti.
Bu, sadece bir tiyatronun kurtuluş hikayesi değil, aynı zamanda bir topluluğun yeniden doğuşuydu. Liz, Carmarthen'in sokaklarında yankılanan tek bir sese dönüştü; insanları bir araya getiren, onları tiyatronun etrafında kenetleyen ve unutulmaya yüz tutmuş bir umudu yeniden alevlendiren bir sesti. Lyric Theatre'ın kapıları kapanmak üzereydi, ama Liz Evans'ın kararlılığı, o kapıları sonsuza dek açık tutmaya yetecek kadar güçlüydü. Bu, bir kadının, bir tiyatronun ve bir topluluğun, zamana meydan okuyan destansı hikayesiydi.
